Część chwalebna różańca – rozważania. Odpust 1-8 XI

Kończy się październik, miesiąc szczególnie poświęcony Maryi, a zaczyna listopad – czas refleksji i zadumy. Zachęcamy do odmawiania różańca, a szczególnie części chwalebnej, która wzbudza w nas nadzieję życia wiecznego.
Rozważania wg ks. Adama, salezjanina, który pielgrzymuje razem z naszymi parafianami do Siekierek.

Tajemnica I – Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł- zgodnie z Pismem- za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu.

Tak przekazuje to największy apostoł, święty Paweł. Doświadczył spotkania ze Zmartwychwstałym i otrzymał od apostolskiego Kościoła największy skarb, słowo, które sprawia nowe życie. Ewangelia, czyli radosna nowina o możliwości nowego życia, które jest dostępne tylko w Jezusie Zmartwychwstałym.

Śmierć gładzi nasz grzech, ale jeszcze nic nie daje. Dobro nie jest tylko pozbyciem się zła. Dobro jest aktywne, dobro jest wtedy, kiedy się sprawia, daje, miłuje. Zmartwychwstanie to podźwignięcie człowieka, wywyższenie go do poziomu boskiego. Nadal jest człowiekiem, ale dzięki łasce otrzymuje nową jakość życia. Boży dar. Nadal jest grzesznikiem, ale od teraz tym, któremu przebaczono. Aby sam przebaczał, sobie i bliźnim. 77 razy.

Zmartwychwstanie to możliwość życia w błogosławieństwie. Żyć w obecności Boga niezależnie, czy akurat myśli o Nim, czy nie. To ponawiany nieustannie akt ofiarowania siebie Jego Opatrzności. Życie ubogie w duchu, a pełne, obfite, radość inna niż czysto ludzka.

Jezusie, wierzę, że umarłeś za moje grzechy i przyjmuje to, że zmartwychwstałeś. Bądź moim Bogiem i ponawiaj to, co uczyniłeś w moim życiu. Amen.

Tajemnica II – Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Jezus rzekł do Jedenastu: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie». Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga.

Wniebowstąpił, aby zesłać Ducha Świętego. To, czego nauczył przez swój przykład i słowa ma odbić się w życiu uczniów. Wiedza musi stać się doświadczeniem życia, aby ogień mógł być przekazany dalej i dalej. Jezus chce mieć swój zbawienny wpływ na całym świecie, więc tylko inny rodzaj obecności i władania da mu tą możliwość. Jego odejście jest korzystne i robi to pomimo ludzkich sentymentów. Odchodzi, aby móc być w każdej modlącej się do Niego wspólnocie, w głoszonym Słowie, które objawia Jego mądrość i moc, w słowach i gestach sprawującego liturgię kapłana oraz w postaciach eucharystycznych. Wniebowstąpienie udowadnia ponad wszelką wątpliwość, kim jest Jezus. Ukazuje nam nasz ostateczne powołanie. Wspólnota z Trójcą, pełnia zbawienia, uwielbione ciało, żadnych konsekwencji grzechu.

Jezu, wspomnij na mnie w domu swojego Ojca.

Tajemnica III – Zesłanie Ducha Świętego

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym.

Duch Święty na stałe został udzielony wspólnocie apostolskiego Kościoła. Głoszenie Radosnej Wieści o możliwości nowego życia jest potwierdzone znakami. We wspólnocie uczniów głoszących zwycięstwo jest obecny Jezus. Bóg wzbudza wiarę pośród słuchaczy proklamowanej Dobrej Nowiny. Słowa i gesty Szymona Piotra trafiają do serc ludzi, którzy na znak nawrócenia decydują się na przyjęcie chrztu. Duch, Dawca Bożego Życia.

Jedyną osobą, która to pojmuje, jest Maryja. To ona rozpoznaje działanie Ducha i uspokaja apostołów. Podczas zwiastowania doświadczyła jego obecności. Teraz być może pierwsza, jako bezgrzeszna, odkrywa obecność swojego naturalnego Syna. „Przyjdę do was w moim duchu”. To jak przychodzi Duch zależy od potrzeby proszących. Dla nas ważne jest to, że przychodzi. Jezus nas upewnia: Ojciec na pewno do Ducha tym, którzy o Niego proszą. I wyjaśnia, aby nie mówić Duchowi Świętemu co ma robić. On wie lepiej i i tak powieje dokąd chce.

„Światłem rozjaśnij naszą myśl, W serca nam miłość świętą wlej, I wątłą słabość naszych ciał, Pokrzep stałością mocy twej. Nieprzyjaciela odpędź w dal, I Twym pokojem obdarz wraz, Niech w drodze za przewodem Twym miniemy zło, co kusi nas”.

Tajemnica IV – Wniebowzięcie NMP

Po zakończeniu ziemskiego życia Maryja duszą i ciałem została wzięta do chwały. Jej wniebowzięcie jest znakiem naszego zmartwychwstania. Bóg nie tylko obiecuje, ale ukazuje realizację swojego słowa w życiu tej, która pierwsza mu aż tak zaufała. Maryja i tak jest święta ze względu na przywilej Niepokalanego Poczęcia.

Było to logiczne i naturalne, że na mocy przewidzianej męki i śmierci swojego Syna nieustannie była w pełnej harmonii z Bogiem. Konsekwencją tego jest Niebo. Bóg nie musiał nam tego objawiać, sami i tak byśmy do tego doszli. Skoro to jednak uczynił, to znaczy, że chce, abyśmy mieli absolutną pewność w wierze. Konsekwencją mocnego trwania w wierze jest moje do Nieba wzięcie.

Królowo Wniebowzięta, módl się za nami…

Tajemnica V – Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi

Jedynym pośrednikiem między tobą i Bogiem jest Jezus. Łaski, jakie daje tobie Bóg są udzielane w obecności i przez orędownictwo Maryi. Oddając się jej w niewolę zyskujesz najpotężniejszego patrona, opiekuna u Boga. Przywilej jej Niepokalanego Poczęcia zaczyna realizować się w twoim życiu na sposób duchowy. Maryja uczestniczy w twoim rozwoju duchowym i chroni twoją wspólnotę z Trójcą.

W czasach królów okazywano im posłuszeństwo z lęku. Jezus króluje inaczej. Maryja swoją postawą ukazuje nowy rodzaj posłuszeństwa. Z miłości. Do takiego króla mamy zwracać się po królewsku, na wzór Maryi. Ufność, pokora i szacunek wobec świętości to znamiona duchowości maryjnej.

Maryjo, Królowo nasza, Ciebie prosimy, uświęcaj rodziny, uświęcaj każdego z nas.

Maryjo, jesteśmy młodzi, już dzisiaj zależy od polskiej młodzieży następne tysiąc lat.

Odpust 1-8 listopada

Codziennie, w dniach od 1 do 8 listopada wierni mogą uzyskać odpust zupełny (w pozostałe dni roku odpust częściowy), który ofiarowuje się wyłącznie za zmarłych. Natomiast 2 listopada we wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych odpust zupełny ofiarowuje się tylko za zmarłych przeżywających czyściec. W tym celu należy pobożnie nawiedzić cmentarz i odmówić, choćby w myśli, modlitwę za zmarłych. Oprócz tego wymagane jest zachowanie zwyczajnych warunków odpustu, jak spowiedź sakramentalna, stan łaski uświęcającej, przyjęta Komunia św. i modlitwa w intencjach Ojca Świętego. Modlitwa i ofiarowanie odpustu za zmarłych jest o wiele ważniejsze niż wszelkie zewnętrzne przejawy pamięci.